پشت پرده ادارات جنوب کرمان چه می گذرد؟/ پوست اندازی مدیریتی خواسته بومیان

مدیران پروازی به افرادی گفته می‌شود که معمولا محل استقرار خانواده آن‌ها با موقعیت مکانی شغلیشان متفاوت است و به همین علت در هفته کمتر به محل اشتغال در رفت و آمد هستند. همین مسئله باعث شده موضوع مدیران پروازی در بسیاری از مواقع مورد انتقاد قشر‌های گسترده مردمی و فعالان اجتماعی و سیاسی قرار بگیرد که در شرایط تحریمی که دولت از پرداخت برخی هزینه‌ها درمانده فقط هزینه اضافی در بر دارد.

این در حالیست،که کشاورزی شغل قریب ۸۰درصد مردم جنوب کرمان است،اما ادارات جهاد کشاورزی این منطقه توسط افراد غیر بومی اداره می شود.
 
اگر در مناطق دارای ساختار اجتماعی طایفه ای، مدیران بومی براساس شایسته سالاری و شایسته گزینی و نه طایفه گرایی انتخاب شده و بتوانند در جایگاه خود مفید کارآمد باشند به نظر می رسد نزد افکار عمومی آن جامعه محلی مورد اقبال قرار گرفته و بتوانند مردم را در اجرای سیاست هایشان با خود همراه کنند.

اگر شرایط و ارزیابی شاخص‌های یک انتصاب مثل سوابق شغلی و رزومه‌ی کاری و شرایط قانونی یک انتصاب، برای دو نیروی بومی و غیربومی، به‌صورت برابر باشد، از نگاه روانشناسی اجتماعی و روانشناسی سازمانی و در شرایط برابر، انتصاب نیروی بومی، بهتر است ارجحیت دارد.

از انجا که آشنایی با همه ظرفیت ها و مشکلات ، فرهنگ و آداب رسوم جنوب کرمان خواسته های مردم از مدیران است دولت باید سعی در انتصاب مدیران بومی داشته باشد. اما متاسفانه در ادارات جهاد کشاورزی شهرستانهای جنوب کرمان ما چنین دیدگاهی ندارد و نمی تواند داشته باشند چراکه خود یک مدیر غیر بومی است و به تازگی فقط در رودبارجنوب یک مدیر بومی بر مسند ریاست نشسته است.

شب گذشته جدولی از کارمندان ادارات جهاد کشاورزی پنج شهرستان جنوبی استان کرمان در فضای مجازی منتشر شد که از مجموع ۱۰۶ نفر شاغل در این ادارات تنها ۱۸ نفر بومی هستند که گاها نگهبان یا سرایدار هستند،که همین امر موجب اعتراض مردم شده است.

تجربه مدیران بومی در جنوب کرمان نشان میدهد که این افراد در نحوه ارتباط با بدنه اجتماع، نزدیک کردن مردم به سیستم اداری، رفع مشکلات و مطالبات مردم، تعهد و مسئولیت پذیری به نسبت سایر مدیران موفق تر عمل کرده و رضایت عموم مردم را کم و بیش کسب کرده اند.

در مقابل نیروهای غیربومی و نا آشنا در چارچوب اختیارات  تابع مقررات سازمانی عمل کرده اند و یا اینکه بر طبق روال اداری رفت و امد می کنند، ولی تجربه نشان میدهد که این مدیران نتوانسته اند فاصله و گاهاً شکاف بین سیستم اداری و بدنه جامعه را که عمدتا در بعد روحی قابل حل است تسری بخشند.

توجه به پتانسیل های مدیریتی در جنوب کرمان نیز موضوعی است که نباید به آن بی توجهی شود.

چنانچه این روند ادامه پیدا کند افراد با توانمندی  بالا، نخبگان و جوانان جنوب کرمان به تدریج به این نتیجه می رسند که توانایی و صلاحیت به کارگیری در جایگاه مدیریت را ندارند و در محل سکونت خود آینده ای در انتظارشان نیست.

به کارگیری مدیران و کارمندان غیربومی ظلم مضاعفی است در حق افراد با ظرفیت بالا خصوصا” نخبگان است .

به کارگیری این افراد هرچند ظاهراً براساس تجربه گرایی و  نداشتن زمان آزمون و خطا صورت گرفته ولی عدم توجه به پتانسیل های بومی و شهرستانی که اغلب دارای تخصص و تحصیلات عالیه هستند می تواند علاوه بر به حاشیه راندن نیروهای توانمند محلی، آینده جنوب کرمان را از لحاظ دارا بودن نیروهای دارای تجربه مدیریتی تیره و تار سازد.

در اداره ای  چون جهاد کشاورزی شناخت حرف اول را می زند پس ضروری است که استاندار ورود کند و به دنبال مدیران و کارکنان بومی باشد و  در این اداره و حتی دیگر اداره ها باشند.
 
مدیر بومی یا غیربومی؟

این در حالی است که فداکار استاندار کرمان در نشست شورای اداری شهرستان فاریاب در ۳۰ ام تیرماه گفته است.

استاندار کرمان در این نشست با تاکید بر ضرورت خدمت رسارنی مدیران به شهروندان با بیان اینکه وظیفه مدیران نوکری مردم اظهار کرد: باید جوانان را به گونه ای ساماندهی و تربیت کرد که بتوان از آنان به عنوان مدیران آینده بهره برد.

علی ای حال،اگر مدیر پروازی در سطح مدیران بومی باشد یا اندکی تفاوت داشته باشد نمی‌تواند بهتر عمل کند، زیرا مدیر محلی، درون منطقه زندگی کرده  و با مشکلات آن نیز عجین است، اما اگر مدیر پروازی تجربه اش بر سایر مدیران بومی در یک حوزه بچربد ورود آن به منطقه تجربه جدیدی است و می‌تواند از آن بهره بگیریم.

انتهای پیام/پ