قلعه گنج اسیر فقر اجباری

شهر من قلعه گنج در دهه‌های متوالی دستخوش ناملایمات شده و در هر دوره به نوعی مورد بی‌مهری قرار گرفته است. با همه حمایت‌هایی که گاه در بعضی دولت‌ها از این منطقه صورت گرفته، اما زخم محرومیت از چهره‌اش پاک نمی‌شود و گرد مظلومیت همچنان آن را فرا گرفته است.

گاهی محرومیت‌هایی در قلعه گنج استان کرمان به چشم می خورد که ذهن هر رهگذر ساده اندیشی را نیز درگیر می کند. کمبودهای سوال برانگیز و شاید سهل الوصول، آب شرب بهداشتی، سرویس بهداشتی، حمام، جاده ایمن، کلاس درس و معلم، بیمارستان و… نبود اینها بخش بسیار کوچکی از مجموعه وسیع محرومیت‌های قلعه گنج است.

قلعه گنج شهرستانی محروم از یکی از ثروتمندترین استان‌های ایران است، پس چرا محروم است؟

گاهی پهناور بودن این شهرستان را عامل اصلی توسعه فقر می دانند و نابرابری توزیع خدمات و کاهش دسترسی ها را عامل فرعی، شاید علت این حجم محرومیت همین باشد.

هر ساله بازگشایی مدارس هم غمی بر غم‌ها می افزاید. نبود امکانات مناسب تحصیلی، عدم وجود جاده های ایمن و مناسب و نبود سرویس مناسب برای مدارس که از دغدغه های اصلی خانواده ها شده است.

با یک حساب سرانگشتی می توان راهی برای این مشکلات پیدا کرد، مگر نه اینکه شهر قلعه گنج منبع غنی صنایع دستی است و در برخی موارد رتبه اول کشوری را به خود اختصاص داده است؟ آیا نمی شود با ایجاد مشاغل خانگی که مورد استقبال هم واقع می شود بخشی از مشکلات مالی خانواده ها را رفع کرد؟

آیا با راه اندازی بوم گردی و دعوت از توریست‌ها، قلعه گنج خود به جایی برای خلق ثروت تبدیل نمی شود که مناطق همجوار را نیز پوشش دهد و با این شیوه باری از دوش دولت هم برداشته شود؟

قلعه گنج محروم است، زیرا یا متولیان امر که قرار بوده مشکلات را پیگیری کنند، از پس بزرگی مشکل برنیامدند و یا فقدان برنامه توسعه در شهرستان مانع رشد منطقه شده است. هر چه هست حتما می توان چاره ای برای آن اندیشید و قلعه گنج را نجات داد، می شود فکری کرد و دانش آموزان عاشق تحصیلش را بدون دغدغه نان شب، تهیه لباس و … راهی مدرسه کرد. با همه حمایت‌های دولت، همچنان به حمایت‌های خیلی بیشتری نیاز است تا قلعه گنج از این وضعیت خارج شود.

*دانش آموز خبرنگار