دلنوشته| اینجا ایران، صحن جامع رضوی است

نذیر کرمان کرمان/ آمنه شهریارپناه: دنیای ما ایرانی‌ها چه‌قدر تنگ‌ و تاریک بود اگر شما را نداشتیم، در پستی‌ها و بلندی‌های زندگی و زمانی که در مشکلات و گرفتاری‌ها غرق می‌شدیم، چه به سرمان می‌آمد اگر شما را نداشتیم!

زندگی بدون شما برای ما سخت می‌گذشت، اگر به صحن و سرایت متصل نبودیم! جانِ جانان، امام‌رضا جان، خودت می‌دانی که دل‌های ما همگی به نام توست، تو برای ما امام رئوفی، امام غریب، غریب‌الغربا، تو شمس‌الشموسی، سلطان طوسی، امام هشتم، ابوالحسن، خورشید خراسان، ثامن‌الحججی، تو برای ما همان امام رضایی هستی که حتی آهوان را هم ضمانت می‌کند، ما به امید تو زنده‌ایم، به عشق شفاعت تو می‌میریم!

تو منبع نوری! سرچشمه عشق! فانوس طوس، تو چراغ خدایی! فخر ایرانی‌ها، همان‌ها که ۲۴ ساعت پروانه‌وار دورت می‌چرخند.

نه فقط ایرانی‌ها تو برای کل مردم جهان کافی هستی! درست است که تخت پادشاهی‌ات در خراسانِ ما قرار دارد اما از عالمی دل می‌بری، خودت می‌دانی که ما هرکجا نشسته باشیم دل و دینمان سمت مشهد است.

شهادت می‌دهیم که ما از در خانه عالم آل محمد دست خالی برنگشته‌ایم، شهادت می‌دهیم که نه‌تنها پنجره فولادت، حتی چای‌خانه حرمت هم دارالشفاست!

شهادت می‌دهیم که خواسته‌هایمان را تا ملکوت می‌بری! ما می‌دانیم که تو برای دعاهای مستجاب نشده‌مان هم جبران می‌کنی! تو محرم اسراری، مرهم زخم‌ها، پشت‌وپناه روزهای سخت، آرامش‌بخش دل‌های پریشان، تسکین دهنده قلب‌های لرزان .. ما خودمان را در حریم تو پیدا می‌کنیم! بال‌های شکسته‌مان را در صحن و سرای تو مداوا می‌کنیم!

مگر چه می‌خواهیم از این دنیا؟ صدای نقاره و یک چای شیرین در صحن امام حسن مجتبی(ع) این خودِ خودِ بهشت است، برایمان بمان.

تو پشت پرده رازهایمان را می‌دانی، از نیازهایمان با خبری و تا ابد ما را رها نمی‌کنی! ما در کنار خودت جاودانه می‌شویم، در اینجا ایران، صحن جامع رضوی! از همینجا با همه وجودمان فریاد می‌زنیم، تولدت مبارک.

پایان پیام/۸۰۰۶۵/ب