شبکه ملی اطلاعات و ضرورت ایجاد بستر مطمئن برای اقتصاد دیجیتال

گروه اقتصادوکارآفرینی فت فتو؛ اینترنت ملی شبکه‌ای است که تمامی وزارتخانه‌ها و سایت‌های ضروری و مهم یک کشور را به هم متصل می‌کند. یک سیستم بزرگ مبتنی بر داده که ارتباطات فضای سایبری کشور را به صورت یکپارچه مدیریت و محافظت می‌کند.

اولین بارقه‌های ایجاد این مدل از اینترنت که به آن اینترانت ملی نیز می‌گویند، در سال ۱۳۸۹ در دولت وقت کلید خورد. ایران تنها کشوری نیست که بر مدیریت و حفاظت از فضای مجازی خود تاکید دارد، پیش از ما، روسیه، چین و سوئد نیز اینترنت ملی خود را راه اندازی کرده اند و امروز هرگاه تهدیدی متوجه محتوای ملی آن‌ها شود، دسترسی بین المللی را به فضای سایبری خود قطع می‌کنند.

اینترنت به یک عنصر اصلی در ارکان حکومت‌ها تبدیل شده است و تصور اداره کشور بدون آن غیرممکن است. کشور‌هایی که دارای اینترنت ملی هستند، به دلیل تهدیداتی که امنیت ملی آن‌ها را به خطر می‌اندازد، سرمایه گذاری زیادی برای ایجاد پایگاه داده ملی می‌کنند.

سکوهای برخط (پلتفرم‌های آنلاین) محرک‌های قوی نوآوری هستند و نقش مهمی در جامعه دیجیتال و اقتصاد دارند. آن‌ها طیف وسیعی از فعالیت‌ها از جمله بازار‌های برخط، رسانه‌های اجتماعی، فروشگاه‌های محتوای خلاقانه، فروشگاه‌های اپلیکیشن، وب‌سایت‌های مقایسه قیمت، پلتفرم‌های اقتصاد مشارکتی و همچنین موتور‌های جستجو را پوشش می‌دهند.

آن‌ها انتخاب مصرف کننده را افزایش می‌دهند، کارایی و رقابت صنعت را بهبود می‌بخشند و می‌توانند مشارکت مدنی را در جامعه افزایش دهند. فقدان یک منطقه امن ملی برای دستاورد‌های بزرگ تکنولوژی کل اقتصاد را در معرض نابودی قرار می‌دهد چرا که بستر نت صرفا به ارتباطات خلاصه نمی‌شود بلکه هزینه سرمایه گذاری را به شدت پایین می‌آورد.

به عنوان مثال در کره جنوبی با وجود این که یکی از قدرت‌های اقتصادی شاخص در جهان است و میزبان شرکت‌های بزرگی مانند سامسونگ و هیوندای است ما شعبه فیزیکی بانک را مشاهده نمی‌کنیم و کل عملیات‌های بانکی بر بستر وب و اپلیکیشن انجام می‌شود این موضوع، کمک شایانی به شرکت‌های نوظهور می‌کند که سرمایه خود را صرف عملیات‌های عمرانی نکنند و تمرکز خود را در بخش تحقیق و توسعه قرار دهند.

اقتصاد دیجیتال هزینه‌های تولید و خدمات را به شدت کاهش داده است و بهره وری را به بالاترین حد خود رسانده است ما دیگر به یُمن وجود الگوریتم‌های پیچیده برنامه نویسی نیازی به نیروی انسانی با کار‌های تکراری نداریم و قسمت اعظمی از هزینه‌ها را از چرخه‌ی تولید خدمت و کالا حذف کرده ایم.

تهدید دیگر، مشکل جهانی جرایم سایبری است. بدون تدابیر امنیتی مناسب، مجرمان می‌توانند افراد و مشاغل را در کشور‌های فاقد اینترنت ملی به راحتی هدف قرار دهند. برخی از خطرات سرزمینی در زمینه پروتکل داده، فرآیند سرقت هویت شخص دیگری برای ارتکاب کلاهبرداری یا جرایم دیگر است. سارقان هویت از روش‌های مختلفی از جمله فیشینگ، مهندسی اجتماعی و بدافزار استفاده می‌کنند. رایج‌ترین راه برای دزدان هویت جهت سرقت اطلاعات شخصی از طریق اینترنت است.

از سری مشکلات اینترنت بدون پوشش حمایتی ضرر‌های مالی، دسترسی غیرمجاز، آسیب از طریق نفوذ، هک و سرقت داده‌ها است. بیمه‌ها شرکت‌های در حال کسب و کار هستند که با بهره گیری از ریسکی که شناسایی کرده اند، خدمات بیمه‌ای را به مشتریان خود ارائه می‌دهند.

شرکت‌های بیمه بر اساس فاکتور‌های خاصی فعالیت می‌کنند که در صورت افزایش احتمالی حوادث، حق بیمه را افزایش خواهند داد یا اگر شرایط حادثه افزایش پیدا کند از ارائه خدمات صرف نظر می‌کنند. ارزش افزوده بر بستر اقتصاد دیجیتال با وجود درآمدزایی فراوان، اما فوق العاده شکننده است، زیرا وجود بیمه و خدمات اینشورتک نیاز به حداکثر ایمن سازی جهت افزایش سرمایه گذاری را دارد که با در خطر بودن کلیت خدمات که مساله امنیت داده است همخوانی ندارد.

نقطه‌ ضعف همه‌ کشور‌ها در نگاه کوتاه مدت به مسائل است در بحث اینترنت نیز این موضوع صادق است و کل صورت مساله کارشناسی شده در مبحث اینترنت مربوط به امروز است و کسی از آینده‌ این مهم و مشکلات پیش روی آن صحبت نمی‌کند، مثلا اینترنت اشیا که تا سال ۲۰۳۰ بازار ۱۱ تریلیونی را ازآن خود خواهد کرد در مناسبات امنیتی لحاظ نمی‌شود.

امروز عمده‌ی ارتباطات و خدمات مربوط به نت است، اما در فردای نه چندان دور تمام زندگی واقعی و مجازی در گرو اینترنت خواهد بود. همه سیستم اطفا حریق ساختمان ها، لوازم برقی خانه ها، دوربین‌های تشخیص هویت، تاکسی‌های خودران، سیستم‌های گرمایشی هوشمند و هر چیزی که امکان اتصال به فضای مجازی را دارد در معرض عملیات‌های تروریستی و خرابکارانه قرار خواهد گرفت که فقط یک بخش آن اقتصادی است.

خطر جنگ و قطع دسترسی به سیستم‌های بین المللی
سرور‌های مراکز حساس مانند بانک ها، دانشگاه ها، بیمارستان‌ها و راهنمایی رانندگی در صورتی که دچار اختلال شوند، اداره کشور کاملا مختل می‌شود و این موضوع یک بن بست واقعی برای دولت‌ها خواهد بود. سرور‌های نهاد‌های دولتی به دلیل اهمیت بالای مدیریت داده باید در داخل کشور مستقر باشند، اما مساله اصلی در حراست از دیتا، ایجاد بستری برای عدم دسترسی از خارج کشور است.

بهترین مثالی که می‌توان به آن اشاره کرد قطعی اینترنت در جنگ اکراین و روسیه بود که به کمک شرکت‌های آمریکایی این مساله برای طرف اکراینی برطرف شد، اما برای کشوری مانند ایران که در تخاصم با چند کشور است و امکان جنگ در آن صفر نیست نبود قطع ارتباط بین فرماندهان در زمان جنگ بسیار خطرناک خواهد بود.

نبود اینرنت داخلی می‌تواند همه چیز را از آموزش گرفته تا کسب و کار تحت تاثیر قرار دهد. به عنوان مثال، آموزش در شرایط جنگی به دلیل مخاطرات در رفت و آمد به صورت غیرحضوری می‌شود. دانش‌آموزان در کشور‌های فاقد اینترنت ملی نمی‌توانند به منابع آنلاینی که به آن‌ها در تحصیل کمک می‌کند، دسترسی داشته باشند و در درازمدت آسیب زیادی به آینده‌ی آموزشی وارد می‌کند. در نهایت، نداشتن اینترنت ملی می‌تواند مشارکت کامل یک کشور در اقتصاد جهانی را دشوار کند.

اگر کسب و کار‌ها نتوانند به صورت آنلاین با مشتریان یا تامین کنندگان ارتباط برقرار کنند، ممکن است در مقایسه با شرکت‌های مستقر در کشور‌های دیگر در مضیقه باشند. این می‌تواند رشد اقتصادی را محدود کند و نوآوری را خفه کند. زیرا بهترین بازار برای کسب و کار‌ها در مراحل اولیه بازار همان کشور است و در صورت نبود بستر مناسب شرایط فعالیت به شدت سخت خواهد شد.

انتهای پیام/