نامی که سردار سلیمانی روی مزار یک شهید شیمیایی گذاشت

نذیر کرمان کرمان/ آمنه شهریارپناه: مگر چند نفر در این کره خاکی نقطه پرگار می‌شوند، مگر چند نفر به درجه‌ای می‌رسند تا مردم طوری دیگر انتخابشان کنند، گروه‌گروه گردشان بگردند، استخوان سبک کنند، او را واسطه خود و خداوند قرار دهند و سبد سبد حاجت برآورده شده به دست آنها را به خاطره‌ها بسپارند.

تا همین چهار سال پیش و قبل از اینکه کعبه را به کرمان بیاورند، گلزار شهدای این شهر، بین‌المللی شود و نامش در گوشه و کنار دنیا بر سر زبان‌ها بیفتد، کرمانی‌ها عالمی دیگر داشتند، هر وقت به شهدا سر می‌زدیم، دور شهیدی دیگر شلوغ بود، مردم چند لایه می‌نشستند، درد دل می‌کردند، اشک‌ها می‌ریختند و دعا می‌کردند، آنقدر شلوغ بود که نمی‌توانستیم حتی سنگ مزارش را ببینیم‌‌.

آری اینجا مدتهاست که سرزمین نور است، سرزمین انسان‌های خوب، سرزمین سربازان روح‌الله … اینجا سرزمین عبدالمهدی‌ها بود، سرزمین حاج‌قاسم‌ها شد.

خبر دارید در دل کوه‌های صاحب‌الزمان‌مان امامزاده داریم؟ امروز به سراغ او می‌رویم، نامی که حاج‌قاسم روی مزار یکی از شهدا گذاشت و از بلندای برج میلاد فریاد زد که تا ابد به او افتخار می‌کند.

سردار چند سال قبل از شهادتش در همایش دفاع مقدس، شهدا و ایثارگران در حاشیه جشنواره فرهنگی اقتصادی کرمان در برج میلاد تهران گفت: «ما افتخار می‌کنیم که مغفوری امروز قبرش امامزاده شهر ماست، مال ماست و در هیچ شبی نافله شب او قطع نمی‌شد. ما افتخار می‌کنیم به مغفوری که در حفظ بیت‌المال موقع وضع حمل همسرش برای انتقال او از موتورسیکلت سپاه استفاده نکرد».

از همین چند خط می‌توانیم تا ته خط‌وخطوط عبدالمهدی مغفوری را بخوانیم و از عمق وجودمان درک کنیم او که بود و چگونه راه آسمان‌ها را پیدا کرد و در زندگی ابدی‌اش نشانه‌ای شد از نشانه‌های خدا.

شهید شاخص بسیج رسانه و آغاز یک راه دیگر …

این روزها و با انتخابش به عنوان شهید شاخص بسیج رسانه باز هم عبدالمهدی سر زبان‌ها افتاد و خاطره‌هایش نَقل محافل مختلف شد، کوچکترهایمان شاید کمتر از او بدانند، حق هم دارند.

مغفوری حافظ قرآن و نهج‌البلاغه بود، مداح روستا بود و خط خوبی هم داشت، او مسجدی بود، هیئتی بود، هنوز نوای پر سوز او در گوش هیأتی‌های محبان قائم زنگ می‌زند، همه اینها به علاوه اخلاق خوبش، عبدالمهدی را سوگلی بچه‌های محل کرده بود، او از همان روزها مانند مغناطیس عمل می‌کرد و همه را به‌ویژه هم محلی‌ها و خصوصا نوجوانان و جوانان را مجذوب خود کرده بود.

یکی از آن نوجوانانی که آن روزها شیفته مرام و معرفت عبدالمهدی شده بود، حسن آقا است، کسی که در سیزده سالگی اولین بار مغفوری جوان را ملاقات می‌کند و وارد جمع فرهنگی آنها می‌شود، جمعی که در مسجد گرد هم می‌آمدند، قرآن می‌خواندند و مراسم مذهبی برگزار می‌کردند.

او هنوز هم عکس عبدالمهدی را برداشته، این طرف و آن طرف می‌رود تا زادگاه شهید مغفوری یعنی سرآسیاب فرسنگی را تبدیل به یک پایگاه بزرگ فرهنگی و نشر اخلاق و مرام شهید مغفوری کند.

 آباد باد خانه‌ای که عبدالمهدی در آن مغفوری شد

محله‌ای که شاید هر چند مترش مسجد، حسینیه، یا بالاخره یک مرکز دینی و مذهبی دارد، اما آن‌طور که باید نیست، وقتی وارد سرآسیاب فرسنگی شدم و منزلی را که شهید در آن قد کشیده و بزرگ شده را دیدم، باورم نمی‌شد که مسکونی باشد و خانواده‌ای از اتباع در آن زندگی کند، چقدر حیف که سرایی برای نشر فرهنگ ایثار و شهادت نیست و متأسفیم که رویش عبدالمهدی‌ها را از منزلش شاهد نیستیم.

این منزل باید حداقل یک موزه باشد و تمایزش از دور هویدا، نه متروکه‌ای رو به زوال!

این محله تمثالی هم از شهید مغفوری ندارد، چرایی آن را سوال کردم که آقای ایرانمنش گفت: سالهاست که دنبال این موضوع هستم و به آن فکر کرده‌ام، طرحی هم انتخاب و برآورد قیمت شده که ۵۰ ملیون تومان هزینه می‌برد، اگر شهرداری آن را نپردازد وام می‌گیرم و نمی‌گذارم عبدالمهدی در زادگاهش بی‌نشان بماند.

به مدرسه‌ای هم که روزگاری شهید مغفوری در آن درس خوانده بود هم سر زدیم، آن روزها نامش «آل‌مظفر» بوده ولی حالا دخترانه شده و به «آسیه» تغییر نام داده است، می‌توانستند خوش سلیقه‌تر عمل کنند و نام آن شهید والامقام را بر روی آن بگذارند.

محلات و محل زندگی شهدا به‌ویژه شهدای شاخص می‌تواند در جهت گسترش فرهنگ ایثار و شهادت موثر باشد، امیدواریم مسؤولان امر در این زمینه همت بیشتری داشته باشند.

یاد و خاطره شهیدی که در عملیات «والفجر ۸» به دلیل بمباران‌های شیمیایی دشمن بعثی از ناحیه کمر و پا مجروح شد اما در جریان عملیات «کربلای ۴» به شهادت رسید، را گرامی می‌داریم، این سلاح های شیمیایی ساخت کشورهای غربی به‌ویژه آلمان بودند که به ارتش بعث هدیه داده شد.

درود بر «عبدالمهدی» و سلام بر «عبدالمهدی‌ها».

پایان پیام/۸۰۰۶۵/ب