چرا به سواد رسانه نیازمندیم؟

اما چرا ماباید در فضای مجازی وتوییتر  حضورداشته باشیم؟ برای پاسخ به این سوال باید به  تفاوت ژانر پیام رسان  ها بپردازیم، ژانر توییتر این است که در جامعه نخبگانی طوفان به پا می‌کنند و فقط نخبگان در آن فعالیت دارند و در توییتر غالبا افراد تاثیر گذار فعالیت می‌کنند.
 
اما ژانر اینستاگرام  فلسفی کردن مغز آدم هاست و پس ما برای فعالیت در فضای مجازی به چند ژانر نیاز مندیم اول تولید محتوا در فضای نخبگانی،  توییت در اینستاگرام فلسفی شود و در پیام رسان ها منتشر و عملیاتی می‌شود. 

اگر شما سواد رسانه ای نداشته قطعا در جامعه امروز زندگی کردن سخت و دشوار است و نافرمانی های مدنی یه همراه دارد.

در حوزه نخبگان فلسفی کردن ذهن و گسترده عملیات کردن قانونی وجود دارد که می گوید درفضای مجازی موج تولید می‌شود و موج یعنی جابه جابه جایی انرژی از نقطه الف به نقطه  بدون انتقال ماده
 اگر ما سواد رسانه نداشته باشیم افرادی در فضای مجازی موج راه می اندازند و انرژی این  موج یه متن جامعه منتقل می‌شود و نافرمانی های مدنی شکل می‌گیرد در واقع اگر ماسواد رسانه ای  نداشته باشیم امنیت ملی ما از بی سوادی  متاثر خواهد شد.

اما کار فضای مجازی، شبکه سازی، فرهنگ سازی، جریان سازی، گردش آزاد اطلاعات، تاثیربر خانواده است.

 فقدان یک پارچگی حسی در حالت طبیعی اطلاعات حواس باید به صورت هماهنگ به مغز ارسال و پردازش شود اما در استفاده بی رویه از فضای مجازی دوحس اصلی که ما بیشتر درگیر هستند شنوایی و بینایی   به مقدار مختصر لامسه  ضعیف می‌شود 

امروزه فضای مجازی تبدیل  شده به نوعی فضای  حقیقی که هیچ گونه  آموزشی و یا تربیتی برای استفاده از فرصت های این  فضا  اتخاذ نشده است و هنوز که هنوزه  یک مسئله پیش پا افتاده می‌دادند.

استفاده بیش از حد و وسواسی از اينترنت با اشتغال ذهنی و از دست دادن کنترل را اعتیاد به اینترنت می‌گویند به بیان دیگر صرف وقت بسیار در اینترنت که باعث غفلت از فعالیت های ارتباطی سلامتی وظایف شغلی و تحصیلی و تغییر عادات خوب به بد مانند تغییر ساعات خدای و عده های غذایی می‌شود.

 اعتیاد به اینترنت در دایرنت المعارف  روانشناسان یک اختلال روانی شناخته می‌شود که آن فرد با استفاده به استفاده بیش از حد می‌پردازد بگونه ای که عملکرد او در زندگی خانوادگی اجتماعی شغلی و تحصیلی مختل می‌شود

متاورس به اندازۀ دنيايی که می‌شناسيم واقعی است 

دیوید چالمرز، فیلسوف بزرگ معاصر، در کتاب جدیدش به‌سراغ مسئلۀ واقعی‌بودن دنیای مجازی رفته است

در این دورۀ تماس‌های تصویری، من را می‌بینی؟ یکی از سؤال‌های رایج است، ولی اگر آن را از فیلسوف استرالیایی، دیوید چالمرز، بپرسید معنای عمیق‌تری پیدا می‌کند چالمرز در جواب این سوال گفت: فیلسوفان محافظه‌کار خواهند گفت نه، من فقط تعدادی پیکسل روی صفحه می‌بینم، نه شما را.

اما دیدگاه خود او متفاوت است: «بله، شما را درست می‌بینم»؛ به هر دو معنای «درست»: هم کامل و هم صحیح. این ادعای به‌ظاهر ساده معناهای فلسفی عمیقی دارد.

چالمرز یکی از معروف‌ترین فیلسوفان قرن بیست‌و‌یکم است که حال به سراغ این پرسش رفته که آیا واقعیت مجازی کاملاً فراگیر و شبیه‌سازی‌شده -نام آن را VR کامل بگذارید- صورتی اصیل از واقعیت یا بدیلی برای آن به حساب می‌آید یا نه. زمان انتشار کتاب او جالب است: در اکتبر ۲۰۲۱، مارک زاکربرگ اعلام کرد که فیسبوک در حال کار روی ساخت متاورس است -«اینترنتی کاملاً فراگیر و … متجسّد»، که در آن می‌توانید با استفاده از آواتاری شخصی در یک محیط آنلاینِ سه‌بعدی در جلسات حاضر شوید یا با دوستان خود شام بخورید.

درحالی‌که زاکربرگ آرمان‌شهری مجازی را تدارک می‌بیند، دیگران از پایان غیرانسانی واقعیت می‌ترسند. اینکه بگوییم حق با کیست تا حد زیادی بستگی به پاسخی دارد که باید به یک پرسش فلسفی قدیمی بدهیم: واقعیت چیست؟ 
            
امروزه رسانه ها قدرت اول  حوزه های مختلف است که باید آن را جدی گرفت.

نویسنده: تاج الدینی

انتهای پیام/ تاج الدینی