سیمای منافقین در تولید فتنه

حرکت موزیانه ای که چند سالی است در بین برخی چهره ها از فتنه۸۸ به این طرف شکل تازه ای به خود گرفته از اظهار نظرهای غیر کارشناسانه و بی انصافانه و به دور از عدالت آنها از داوری های عمدی زودهنگام با پدیده های اجتماعی فرهنگی سیاسی تا قرار گرفتن در اتاق مشترک عملیات دشمن از نه به حجاب،و نه به گشت ارشاد،نه به اعدام،و عدم شرکت در انتخابات،حتی تحریم ورزش و تحریک به خروج دفعی از مسابقات ورزشی گروهی در ابتدای شروع مسابقه با هدف زمین گیر کردن موفقیتهای جهانی ایران در همه عرصه ها و خروج دادن ایران از مسابقات جهانی  وحتی تحریم ورزش ایران ابایی نداشتند

جماعت همیشه طلب کار و همیشه ثروتمندی که عادی ترین تفریحاتشان در لوکس ترین ویلاهای شمال تهران و شمال کشور است،جماعتی که از برکت نظام پولهای هنگفتی به جیب زدند که اگر می خواستند غیر از وطن فروشی هنر خود را به نمایش بگذارند، چیزی جز لیس زدن کف خیابان های اروپا و لیس زدن میز رستورانهای آمریکا چیز دیگری عایدشان نمی شد،بزدل جماعتی که حتی جرات ایستادن و همراهی جاهلان و نوچه های خود را هم نداشتند

جماعت ترسویی که خود را در حوادث پشت دیوارهای بلند محبوس می کنند تا هُرم آتش فتنه به بدنشان سرایت نکند،خزیدگان در پستوهای موقت منافقین و فراریان از معرکه برای امنیت تنها وجود خود و لاغیر، و تنها گذاشتن نوچه های بدبخت بی جیره مواجب در آتش فتنه های علم شده ،که اگر سیمای آنان را بخواهید در یک نما ببینید گفتار مولا امیرالمومنین بهترین نشانه برای دیدن آنهاست که فرمودند:
ای بندگان خدا شما را به ترس از خدا سفارش می کنم، و شما را از منافقان می ترسانم، زیرا آنها گمراه و گمراه کننده اند، خطاکار و به خطاکاری تشویق کننده اند، به رنگ های گوناگون ظاهر می شوند، از ترفندهای گوناگون استفاده می کنند، برای شکستن شما از هر پناهگاهی استفاده می کنند، و در هر کمینگاهی به شکار شما می نشینند، قلب هایشان بیمار، و ظاهرشان آراسته است، در پنهانی راه می روند، و از بیراهه ها حرکت می کنند.

وصفشان دارو، و گفتارشان درمان امّا کردارشان دردی است بی درمان، بر رفاه و آسایش مردم حسد می ورزند، و بر بلاء و گرفتاری مردم می افزایند، و امیدواران را نا امید می کنند.
آنها در هر راهی کشته ای، و در هر دلی راهی، و بر هر اندوهی اشکها می ریزند، مدح و ستایش را به یکدیگر قرض می دهند، و انتظار پاداش می کشند، اگر چیزی را بخواهند اصرار می کنند و اگر ملامت شوند، پرده دری می کنند، و اگر داوری کنند اسراف می ورزند.

آنها برابر هر حقّی باطلی، و برابر هر دلیلی شبهه ای، و برای هر زنده ای قاتلی، و برای هر دری کلیدی، و برای هر شبی چراغی تهیّه کرده اند. با اظهار یأس می خواهند به مطامع خویش برسند، و بازار خود را گرم سازند، و کالای خود را بفروشند، سخن می گویند اما به اشتباه و تردید می اندازند، وصف می کنند امّا فریب می دهند، در آغاز، راه را آسان و سپس در تنگناها به بن بست می کشانند، آنها یاوران شیطان و زبانه های آتش جهنّم می باشند: «آنان پیروان شیطانند، و بدانید که پیروان شیطان زیانکارانند».از مُعمَّر بن خلّاد ـ : از ابو الحسن علیه السلام شنیدم که مى فرماید: «الف، لام، میم! آیا مردم پنداشته اند که تا گفتند : «ایمان آوردیم» ، رها مى‌شوند و مورد آزمایش قرار نمى‌گیرند؟» . سپس به من فرمود: «آزمایش چیست؟» گفتم: فدایت شوم ! نزد ما آزمایشِ در دین است . فرمود: «مردم، گداخته مى‌شوند، چنان که طلا در بوته گداخته مى‌شود» سپس فرمود‌: «تصفیه مى‌شوند، چنان که طلا تصفیه مى‌شود.»

امام علی علیه السلام:
إنَّ الفِتَنَ إذا أقبَلَت شَبَّهَت، و إذا أدبَرَت نَبَّهَت، یُشَبِّهنَ مُقبِلاتٍ و یُعرَفنَ مُدبِراتٍ، إنَّ الفِتَنَ تَحومُ کالرِّیاحِ یُصِبنَ بَلَدا و یُخطِئنَ اُخری.
بی گمان، فتنه‌ها چون روی می‌آورند فضا را به شبهه می الآیند (فضا را مشتبه می‌کنند)
و چون پشت می‌کنند، آگاهی می‌بخشند. بهنگام روی آوردن در آغاز ناشناخته اند، اما به گاه رفتن و بروز آثار شناخته می‌شوند
هجومشان گردبادی کور را می‌ماند که به شهری فرود می آیند و شهری دیگر را نادیده می‌گیرند.
(نهج البلاغه:خطبه ۹۳)

 در چنین فضایی دعای مشهور معرفت جایگاه دارد:
 «اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی‏ نَفْسَکَ‏ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ
 اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِف حُجَّتَکَ‏
اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی‏
خدایا خود را به من بشناسان، زیرا اگر خود را به من نشناسانی فرستاده‌ات را نشناخته‌ام، خدایا فرستاده‌ات را به من بشناسان، زیرا اگر فرستاده‌ات را به من نشناسانی حجّتت را نشناخته‌ام، خدایا حجّتت را به من بشناسان، زیرا اگر حجّتت را به من نشناسانی، از دین خود گمراه می‌شوم

به قلم :محسن سنجری

انتهای پیام./