سنگ، سیمان و خانه‌های بی‌روح

این فضای خانه‌های کرمان در دوران نه چندان قدیم است. خانه‌ها هر طور که ساخته می‌شد فضایی برای درخت‌ها در نظر گرفته می‌شد. خیلی‌ها هم عاشق گل محمدی بودند که در باغچه بکارند تا بوی آن سرمست شان کند. برخی هم فکر اقتصادی داشتند و در باغچه کوچکشان سبزی‌هایی مثل ریحان و جعفری و تربچه می‌کاشتند.

آنها که وضعشان بهتر بود یا خوش سلیقه ودند، گلخانه‌ای در خانه هم داشتند. واژه گل‌های آپارتمانی تازه به دایره لغات مردم اضافه شده بود. تعداد گل فروشی‌ها کم بود. مردم گل‌هایی مثل حسن یوسف را در خانه نگه می‌داشتند.

حالا چند سالی است که آپارتمان‌های بلند مرتبه فضای شهری کرمان را پوشانده است. هر چند همه آنها فضایی به عنوان حیاط دارند اما کمتر باغچه‌ای است که در این حیاط‌ها جای گرفته باشد. وقتی درختی نباشد پرنده‌ها هم جایی برای زندگی ندارند.

مردم هم چندان تمایلی به ایجاد باغچه ندارند و ترجیح می‌دهند فضای حیاط را برای پارکینگ اختصاص دهند. پس از مدتی هم سایبانی بر روی آن نیمچه حیاط می‌زنند تا نور خورشید به زمین نرسد.

هر روز خانه‌های حیاط دار بیشتری تخریب می‌شوند و درخت‌هایشان خشک و به دور انداخته می‌شوند. سازندگان آپارتمان‌ها فقط به ظاهر ساختمان می‌رسند و دیگر کاری با روح و روان ساختمان ندارند.

ظاهر ساختمان‌ها با سنگ‌های سخت و بی‌روح پوشانده می‌شود و صاحبان خانه با نور پردازی تلاش می‌کنند به آن ظاهری زیبا بدهند. غافل از آنکه این نورها با ایجاد آلودگی در فضای شهری، پرندگان را در پرواز با مشکل مواجه می‌کند و باعث مرگ آنها می‌شوند.

دوران کرونا نشان داد که حضور طولانی مدت در خانه‌های بدون فضای سبز چقدر باعث مشکلات روحی و روانی می‌شود. وجود بوی گل و نم خاک، صدای پرنده‌ها و درخت سبز چقدر می‌تواند در تحمل فضای تحمیل شده ناشی از همه گیری کرونا موثر باشد.

در حالت عادی هم وجود یک گلدان یا باغچه باعث بهبود فضای زندگی انسان می‌شود. ضمن آنکه درخت‌ها تاثیر فراوانی بر حذف آلاینده‌های هوا دارد. هوایی که هم انسان و هم پرندگان به آن نیاز دارند.

نویسنده: محمدنعیم رستمی

انتهای خبر/