زین‌العابدین سجاده نشین حریم عشق است

سجاد (ع)،  همان بیمار واقعه کربلا بود و ذخیره حسین (ع) شد؛ برای روایتگری نهضت عاشورایی که صحنه زیبای برتری خون بر شمشیر است.

 

امروز آسمان غمگین پر کشیدنِ بزرگ مردی است که در سالیان دراز، غم عظیم واقعه سنگین عاشورا را لابه لای بغض‌‌های مناجات شبانه‌اش، به آسمان هدیه کرد و کوه صبری بود از مصیبت‌‌های کربلا…

زین العابدین (ع) گر چه زهر هجر نوشید و بسیار جفا دید اما پس از شهادت خیل عظیم دوست داران و شیعیانش نگذاشتند غربت بر پیکر مطهرش بنشیند.
 

سجاده عشق به عزلت می‌رود، از آن روی که سجاده‌ نشین‌اش راه آسمان پیش گرفته و ردای ملکوت به تن کرده است.

او سجاد آل‌محمد(ع) است که با رفتنش، صحیفه‌ای را به یادگار می‌گذارد که سطربه‌سطر و واژه‌به‌واژه، راه و رسم بندگی و عبودیت را برای  رهروانش متذکر می‌شود.

 
صحیفه‌ای که در دعای هفتم آن، این‌چنین با پروردگار مناجات می‌کند: «ای خداوندی که گره کارهای فروبسته به تو گشوده می‌شود و سختی‌ها با تو آسان می‌گردد، ای که از تو خواهند رهایی از تنگناها را»

به تعبیری، امروز روح تقوی و پرهیزگاری، تجسم خویشتن داری و غلبه بر تمنیات نفسانی، نماد خشیت الهی و خضوع در پیشگاه خداوند، به آسمان عروج می‌کند.

او که فرمود:«خداوندا! مرا از کسانى قرار ده که عمرشان را دراز و کردارشان را نیکو گردانیده‌‏اى و نعمتت را بر آنان تمام کرده‏‌اى و از آنان خرسندى، و به آنان زندگى‌اى پاک، همراه با پایدارترین شادمانى و سرشارترین کرامت و کامل‏ترین رفاه، عطا نموده‌‏اى.»

او که شاهد کربلا و ناظر شهادت پدر و ۷۲ تن از بهترین یارانش بود، او که درد تشنگی اهل حرم و اسارت اهل بیتش را دید و سال‌ها عزادار واقعه‌ای بود که از لحظه‌به‌لحظه‌اش، خون می‌بارید.

به واقع عاشوراى اباعبدالله‌الحسین(ع)، کتاب سرخى بود که تفسیر ناب آن، از زبان امام سجاد(ع) تراوید چرا که نگاهش، هر لحظه مرثیه‌ی زنده کربلا بود و قصه پر غصه‌ی اسارت زینب(س) بود.

او که پاسدار وحی نبوی، صلابت علوی و شور حسینی بود و صحیفه‌ی سبزش، نجوای عاشقانه و سوزناک با پروردگار. او سجاد سجاده‌های عاشقی و زینت عبادت‌کنندگانی بود که از رکوع و سجودشان، عطر استجابت به استشمام می‌رسد.

او که دعاهایش را بدرقه‌ی عاقبت به خیری رهروان کرد تا سطر به سطر، مناجات و عبودیت را بر دل‌های تیره ما نقش زند.

و اینک زمان آن فرا رسیده که او هم به کاروان شهدای کربلا بپیوندد و مشتاقانه روح بلند پدرش حسین(ع) را در آغوش کشد.

به چشم دید که سپاه ابن زیاد کشتگان خودشان را با احترام دفن کردند اما بدن پاک فرزند رسول خدا و یارانش را روی شن‌های بیابان رها کردند. با دو چشم مبارکش دید که سر شهیدان کربلا را بر سر نیزه کردند. اهل بیت رسول الله (ص) را دید که چگونه به اسارت رفتند و چه‌ها کشیدند. در شام دید که چگونه یزید ملعون به سر مبارک امام حسین‌(ع) جسارت می‌کند و به لب‌های مقدس امام جلوی چشم اسرا خیزران می‌زند و… آنچه را که مردمان جهان هر ساله با شنیدنش بی‌تاب می‌شوند امام زین العابدین‌(ع) به چشم دید. 

با وجود اندوه سنگینی که همیشه در دل داشت به عهد امامت خویش آن‌گونه که مصلحت بود، وفا نمود. امام سجاد (ع) در اختناق شدید بعد از عاشورا و در میان هجوم شدید امواج ظلمانی، محراب نماز و دعا را برگزید و معارف عمیق و ناب اسلام حقیقی را در غالب دعا ترویج فرمود. ایشان با زبانی که با فطرت انسان آشناست به خدای خویش راز و نیاز کرد و خدا باوران را تا همیشه تاریخ بر سر این سفره میهمان نمود، تا بشر نزدیک‌ترین ارتباط با پروردگار خویش را با دعاهایی که از آن جناب به یادگار مانده است تجربه کند.

 دعای ابوحمزه و ادعیه صحیفه سجادیه که یادگار آن امام بزرگوار است دریایی است از معرفت و لطافت که هر دلی را آسمانی و هر تشنه ای را سیراب می کند.

هنگامه عروج غمبار چهارمین حجت خدا بر اهل زمین، بر همگان تسلیت باد.

انتهای خبر/پورحیدر