خنده گریه آور، گریه خنده آور

درباره کتاب
نوشتن از بزرگترین تجمع انسان‌ها در روی زمین آن هم با نگاهی طنز جذاب است اما به اعتراف خود نویسنده، طنزنویسی درخصوص اربعین سخت است. ایستادن در نقطه ای که با پرهیز از هزل و یاوه و هجو، زیبایی‌های معنوی و نشاط زایدالوصف اربعین سخت است ولی به اندازه خود این پیاده روی جذاب است.
رضا عیوضی در این کتاب سختی‌ها و شیرینی‌های سفر اربعین از آماده سازی مقدمات، مشکلات پیش از سفر، سختی‌های رسیدن به مرز، اتفاقات عبور از مرز، سرگردانی‌های در عراق، راه رفتن در مسیر نجف به کربلا، ایستادن در حرم، نجوا کردن در دعاها، میزبانی عراقی‌ها و… را به گونه ای به زیبا همراه با کمی‌مزاح به تصویر کشیده است.
“او یافت مرا” تلاش می‌کند آیینه تمام نمایی ازاین سفر باشد. بیان واقعی از سختی‌ها و مشکلات سفر اربعین در کنار نشاط و لذت معنوی از نقاط قوت این کتاب است. به گفته خود رضا عیوضی در این کتاب آن وقت که نیاز بوده است خنده بر لب‌ها آمده است و آنگاه که می‌طلبید چشم‌ها نمناک می‌شد.
کتاب “او یافت مرا” از نگاهی دیگر یک سفرنامه است. مسافری که از مشهورترین مسافرت دنیا روایت می‌کند. تلخ و شیرینی سفر را با زبان طنز خودش بیان می‌کند تا مخاطب با تجربیات او شریک شوند. گزارشی از اربعین که مخاطب حاضر و غائب در این سفر را با خود همراه می‌کند.

بخشی از کتاب
این صحنه‌ها را می‌بینم و توی دفترم می‌نویسم: “آیا واقعا من لیاقت این همه لطف را دارم؟! منی که از درون خودم خبر دارم. منی که گناه کارم. منی که در قید و بند دنیا و مادیات خودم اسیرم؛ این من، روسیاهم یا پیرزنی که از بس پای تنور نشسته، صورتش سیاه شده؟ کدام‌مان؟” این‌ها را با نهیب به خودم می‌گویم و قدم بر‌می‌دارم. با دیدن هر صحنه ای شبیه این، نزدیک است که کاسه صبر چشمان پرآبم لبریز شود. پاهایم کُند و قدم‌هایم سست شده. همین‌طور جلو می‌روم تا ناگاه پیرزنی کهن‌سال و خمیده را می‌بینم. کنار مسیر، تنهایی، تنوری درست کرده و با زحمت و سختی زایدالوصفی در حال خمیر کردن آرد و پخت نان تازه محلی است.
دیگر نمی‌توانم اختیارم را نگه دارم. اشک است که پی‌در‌پی از چشمانم روی خاک‌ها می‌افتد. هر قطره اشکی که روی زمین می‌افتد، خاک‌های اندک کنار خود را به هوا بلند می‌کند. به هوا بلند می‌شوم و انگار هر لحظه به زمین می‌افتم!…
نزدیکش شدم و دوباره اختیار خودم را از دست دادم.هق هق گریه امانم را بریده است. حادثه ای به غایت بدیع و باشکوه در حال رخ دادن است. کاش دوربینی می‌توانست این اتفاقات را ضبط کند. پیرزن عرب سربلند کرده و نگاهم می‌کند. با آستین لباس، صورتم را پاک می‌کنم و به نانی که تازه از تنور بیرون می‌کشد، اشاره می‌کنم. بی‌درنگ و با افتخار، نان تازه محلی را به دستانم می‌سپارد و با زبان عربی در حقم دعا می‌کند.
با یک دست اشک چشمم را می‌گیرم و با دست دیگرم نان داغ را. رقصی چنین میانه میدانم آرزوست.
زبانش را نمی‌فهمم؛ حیف! با حسرت نگاهی متواضعانه و از سر سپاس و تشکر انداختم. رو بر‌می‌گردانم که راهی شوم اما او هم دست‌هایش را بالا می‌آورد و چندبار انگشت شصت و سبابه را به هم می‌مالد. فهمیدم استثنائاً این‌جا از همان‌جاهایی است که باید پول بدهم!

انتهای پیام/ محمد نعیم رستمی