اماراتی که امروز ادعای تعلق جزایر سه‌گانه ایرانی را سر داده، خودش زاییده از هم‌گسیختگی چند جزیره است | اخبار اصلاحات

نذیر کرمان | «پاره‌های تن ایران» عنوان یادداشت کاظم موسوی بجنوردی برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده: خلیج فارس یا آن گونه که در طول هزاران ‌سال، «دریای پارس» (شامل خلیج‌فارس و دریای عمان امروزین) خوانده شده، طی چند سده گذشته، پیوسته عرصه برخورد و بازیگری برخی کشورهای استعماری اروپایی، ازجمله پرتغال، هلند و به‌ویژه بریتانیا و در دوره بعدی، ایالات متحده بوده است. آشکار است که این حضور و تمامی این‌گونه تلاش‌ها برای دسترسی به منابع این بدنه ثروتمند آبی و کسب منافع اقتصادی – سیاسی توسط این گونه کشورها بوده است.

در این ‌بین، چندی است کشور امارات که عمری نه چندان‌دراز دارد [و شاید جوان‌تر از بسیاری از ما باشد!] بار دیگر ادعاهای واهی خود را بر سر تعلق جزایر سه‌گانه تکرار کرده و برخی مجامع جهانی را – آشکار و پنهان – با خود همراه ساخته است. البته، این نخستین ‌بار نیست که بدخواهان، اصل تعلق همیشگی جزایر سه‌گانه (ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک) به ایران را مورد تردید قرار داده، ندای جدایی پاره‌هایی از تن یکپارچه ایران‌زمین را سر می‌دهند. به‌واقع، هرگاه بدخواهان، به ‌پندار خویش، وفاق ملی ایرانیان را «خدشه‌دار» تشخیص می‌دهند، چشم طمع به پاره‌ای از تن این سرزمین دوخته، بر طبل ادعاهای واهی می‌کوبند و بعضی دیگر ازجمله جهان‌خواران پیشین و دشمنان آشکار و پنهان یکپارچگی ملی ایرانیان را نیز با خود همراه می‌سازند.

ریشه‌های اولیه ادعاهای مطرح درباره «مالکیت» مجعول جزایر سه‌گانه ایرانی توسط کشور نوپای امارات را – به ‌لحاظ تاریخی – باید در رخدادهای پس از فروپاشی عثمانی، کشاکش‌های بریتانیا و برخی تلاش‌ها برای همراه ساختن شیوخ ساکن در «ساحل – مجعول – دزدان دریایی» و بازیگری شیطنت‌آمیز بریتانیا در عرصه «کشورسازی» طی کمتر از یکصد سال اخیر در منطقه و حوزه خلیج‌فارس جست‌وجو کرد؛ حتی خروج نیروهای نظامی بریتانیا در حدود نیم‌ قرن پیش، مانع از دخالت‌های آشکار و پنهان این کهنه‌پیر استعمار و نیروهای جهان‌خوار تازه‌وارد نشد.

باید افزود به‌واقع، به‌سبب بی‌لیاقتی برخی حاکمان، این جزایر سه‌گانه و نیز جزایر دیگری ازجمله زیرکوه، در تصرف بریتانیا باقی مانده، نهایتا در پی تلاش‌ها و سیاست‌های قیم‌مآبانه بریتانیا، برای جلب نظر بعضی شیوخ منطقه، طی روندهای «کشور‌سازی» مجعول به عنوان پاداش همگامی، به ایشان اهدا شده است.

بدخواهان این مرز و بوم، با نادیدن گرفتن گذشته چندین‌ و چند هزار ساله تعلق دریای پارس و جزایر آن به ایران‌زمین، مدعای چندباره خود که ریشه در ادعاهای کهنه استعمار فرتوت بریتانیا طی چند سده پیش دارد، از نو تکرار می‌کنند. امروز، بار دیگر از سوی کشوری که خود زاییده پیوند ازهم‌گسیخته چند جزیره‌مانندی که عمده آن، تا همین اواخر، توسط همان استعمار پیر، «ساحل – مجعول – دزدان دریایی» خوانده می‌شد، به دلگرمی برخی دیگر از بداندیشان، ادعای تعلق پاره‌هایی کهن از پیکره تنومند این سرزمین را از نو سر داده است. البته، حمایت‌های آشکار و پنهان برخی دولت‌ها از این گونه ادعاها، همگی، به ‌نوعی، به مطامع مدعیان و «رنگ تعلق» به موقعیت، منابع و ثروت این منطقه خلیج‌فارس دارد و مباد که چشم طمع از راه‌رسیدگان و نوکیسه‌گان دهه‌های اخیر، در جست‌وجوی «هویت‌یابی» تاریخی و در پی تاریخ‌سازی‌های بیهوده و دروغین، چشم طمع حتی به کوچک‌ترین گوشه این سرزمین داشته، آن را اساس ادعاهای دروغین خود قرار بدهند.

این‌ روزها که بار دیگر، زمزمه‌های بداندیشان در این باره بلند است و دریغا، سیاست‌پیشگان جهانی، بار دیگر در پی منافع خویش با بداندیشان هم‌آواز شده‌اند، بر همگی فرض است که از تاریخ بیاموزیم و براساس اصل پذیرفته ‌شده «یکپارچگی ارضی» هر چه بیشتر تلاش کنیم، با جلب اعتماد جمعی، راه را برای شکل‌پذیری و تعمیق احساس تعلق سرزمینی و استحکام هرچه بیشتر «دولت – ملت» بکوشیم؛ باشد تا همه، یکدل و یک‌سخن، به‌پا خیزیم و در دفاع از پاره‌پاره این بوم‌ و بر، در برابر بدخواهان و بداندیشان، هراس به خویش راه ندهیم و جانانه از آب و خاک وطن خویش دفاع کنیم.