افسانه ای که در شب یلدای کرمانی‌ها معروف است

سید محمدعلی گلاب‌زاده در گفت‌وگو با فت فتو در رابطه با پیشینه شب یلدا بیان کرد: قدمت این مراسم به قبل از اسلام و سنت‌های  نیاکان ما برمی‌گردد؛ در آن زمان هنوز اعتقادات اسلامی میان ایرانیان وجود نداشت اما در اصل این مراسمات با آن‌چه در اسلام تأکید شده مانند صله رحم همخوانی دارد.

وی با بیان اینکه با این مراسمات زندگی رنگ‌ و بوی زیباتری به خود می‌گیرد اظهار کرد: یکی از نشانه‌های شب یلدا درست کردن کرسی است و در کنار  آن  افراد پیر و جوان خانواده همه در کنار هم به گپ‌وگفت پرداخته و تفألی به دیوان حافظ می‌زنند.

گلاب‌زاده ادامه داد: در کنار تفأل به حافظ، شاهنامه‌خوانی هم یکی از سنت‌های رایج این شب است که مردانگی و جوانمردی را در بین خانواده‌ها گسترش می‌دهد.

وی با اشاره به سنت شب چله‌ای عروس و داماد توضیح داد: در این شب برای دختر و پسری که در دوران نامزدی هستند مراسمی می‌گیرند که در این مراسم هدایایی برای عروس برده می‌شود.

گلاب‌زاده اضافه کرد: هر کسی در حد توانایی هدیه‌هایی می‌برد، کسانی که وضعیت خوبی داشتند شال کرمان را به عنوان هدیه می‌بردند؛ شال کرمان حتی به عنوان هدیه برای ملکه انگلیس هم برده می‌شود.

این پژوهشگر تاریخی در ادامه گفت: آن‌ دسته از افرادی که استطاعت مالی زیادی نداشتند هم سبدهایی از میوه به همراه هدایای کوچکی می‌بردند؛ در این میوه‌ها حتی میوه‌هایی از تابستان هم وجود دارد.

گلاب‌زاده در رابطه با خوراکی‌های شب یلدا گفت: میوه‌های خشک تابستانی، هندوانه و انار از جمله خوراکی‌های رایج این شب هستند.

وی با اشاره افسانه‌ای در خصوص شب یلدا توضیح داد: در میان کرمانی‌ها افسانه‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه هر کس شب یلدا را تا نیمه شب بیدار نباشد از هدیه قارون محروم می‌ماند. در واقع فکر می‌کردند در این شب قارون در خانه‌شان را می‌زند، دو عدد چوب خشک به آن‌ها می‌دهد که همین دو چوب برکت و تحولی را در زندگی‌شان ایجاد می‌کند.

گلاب‌زاده خاطرنشان کرد: شب یلدا یکی از موضوعاتش این بود که در این شب کشاورزان کار یک فصلشان تمام می‌شود و آغاز یک استراحت بیست تا چهل روزه را جشن می‌گرفتند.

وی بیان کرد: در حال حاضر مهمانی‌ها خیلی بی‌روح شده و همه در فضای مجازی غرق می‌شوند. زندگی امروز مانند گل کاغذی می‌ماند؛ بی‌روح و بی‌جان و بی‌ارزش.  

گلاب‌زاده تأکید کرد: نشان دادن سنت‌های این شب به تنهایی کافی نیست و ما باید به اهداف این مراسمات و تجمعات پی‌ ببریم و آن‌ها را نشر دهیم.

انتهای پیام