روستای ده‌مرتضی بردسیر ثروتی زیر پوست محرومیتی آشکار

به گزارش فت فتو، در جاده پر پیچ و خم دهستان گلزار از توابع برسیر هر چه جلوتر می رفتیم زیبایی های طبیعت بیشتر خود را نشان می داد، در میانه راه وارد تونلی شدیم که به جرات می توان گفت، بعد از خروج از آن از دنیای مدرن و زندگی پر هیاهوی شهر رها شدیم و به روستاهایی با چشم اندازی بکر و زیبا رسیدیم، انگار ۵۰ سال به عقب برگشتیم زمانی که زندگی زیبا تر و آسوده تر بود.

مقصد ما روستای ده مرتضی از توابع بخش گلزار شهرستان بردسیر در ۱۰۰ کیلومتری  غرب شهر کرمان بود، به همت سازمان بسیج رسانه برای بازدید از اقدامات گروه های جهادی فعال در منطقه عازم شده بودیم، بازدیدی که مشاهداتش غیرمنتظره بود.

برای رسیدن به روستای ده مرتضی، جاده را چند مرتبه اشتباهی رفتیم، عاقبت پس از چند مرتبه سئوال کردن آدرس از افراد محلی و تماس تلفنی با افراد راه بلد، جاده ای خاکی با پستی و بلندی زیاد ما را به روستایی که کنار کوه لاله زار بود رساند.

ده مرتضی گنجی پنهان

ده مرتضی از آن روستاهایی است که بافت سنتی و بومی خود را تا حدود زیادی حفظ کرده، خانه های سنگی روستایی کوچک با سقف های گلی و چوبی، درختان بلند چنار و سپیدار در کنار درختان گردو و انواع میوه و بوته های گل محمدی؛ دیدن این همه صحنه های بکر در کنار زندگی که با دانه برچیدن مرغ و خروس و چریدن گوسفندان در جریان بود چنان به وجدمان آورد که خستگی راه فراموشمان شد.

مردم روستا، مرد و زن به استقبالمان آمدند، خونگرم و لبخند به لب، چهره هایی که نشان از زندگی سالم در کوهستان داشت، مسئولان گروه های جهادی سپاه استان کرمان که در روستا حاضر بودند پس از راهنمایی های لازم ما را برای راهی شدن به سوی مقصدی دیگر تنها گذاشتند.

منزل نو مبارک

مقصد اول در روستا منزلی نوساز بود که به همت جهادگران سپاه ثارالله کرمان تکمیل و ساخته شده بود، صاحبخانه که خودش را قنبر نقدی معرفی کرد، خوشحال از تحویل خانه جدید، دعوتمان کرد تا به داخل منزلش برویم.

نقدی با اشاره به خانه قدیمی اش که چند متر با خانه جدید فاصله داشت گفت: کار ساخت این خانه حدود ۱۰ سال قبل آغاز شد، اما اواسط کار دیگر پولی برای تکمیل آن نداشتم و از ادامه ساخت منصرف شدم، تا اینکه چند ماه قبل گروه های جهادی به کمک آمدند و خانه را تکمیل کرده و امروز تحویل من و خانواده ام دادند، یک تخته فرش و یک عدد یخچال هم اهدا کردند، من همهیشه دعایشان می کنم خدا خیرشان بدهد.

وقتی از وضعیت کسب و کارش پرسیدم، ادامه داد، دامداری و کشاورزی مختصری داریم، اما خشکسالی باعث شده تا امسال چیز زیادی عایدمان نشود، تعداد کمی هم گوسفند دارم که خرج شان زیاد است و به زحمت نگهداریشان می کنم.

همسرآقای نقدی در حین گفت و گو  درخواست کرد که فرزند معلولش را ببینم، به داخل منزل قدیمی پا گذاشتم که وسائل محقر و ساده ای داشت، محمدرضا پسر نوجوانی که از ناحیه پا مشکل دارد سلامم را جواب داد، کنارش نشستم دیدن پسر ۱۵ ساله ای که باید کوه ها زیر پایش می لرزید، حالا گوشه اتاقی تاریک خانه نشین شده بود ناراحتم کرد.

انتظار محمدرضا  برای ویلچر

 پدر محمدرضا اظهار داشت: پسرم را بارها برای معالجه به شهر کرمان بردیم اما چون بیماری اش مادر زادی است کار خاصی برایش نتوانستند انجام بدهند و با راه روستایی خرابی هم که داریم برای من سخت هست که مداوم بچه ام را به شهر ببرم.

از میان صحبت های والدین فهمیدم که محمدرضا نیاز به ویلچر و اقدامات درمانی تکمیلی مانند فیزیوتراپی و کاردرمانی دارد که با توجه به وضعیت ضعیف مالی خانواده، خیرین و بهزیستی باید از آنها حمایت کنند.

نقدی افزود: جوانان روستا همه به شهر رفتند و فقط مسن ترها، بچه ها و زن ها مانده اند، امسال مجبور شدیم برای پخت نان گندم و آرد بخریم که با قیمت های بالا مقروض شده ایم و دولت هم تنها از اول امسال یک کیسه به ما کمک کرده است.

وی با اشاره به سرمای شدید منطقه کوهستانی تاکید می کند، برای گرم کردن منازل باید هر بشکه نفت را به قیمت ۴۰ هزار تومان از نقاط دورتر بخریم و به روستا حمل کنیم و اگر مسئولان بتوانند نفت را به روستا بیاورند خیلی بهتر است.

مدرسه ای پر از مهر

از خانواده نقدی که جدا شدم، مدرسه روستا نظرم را جلب کرد، نزدیک که می شوم صدای معلم را در حال درس دادن می شنوم، وجود مرکز علم و تحصیل برای بچه های روستا خوشحالم می کند و تصمیم می گیرم سرزده به داخل مدرسه و کلاس بروم.

الهام قربان نژاد معلم روستای ده مرتضی با روی باز ما را به داخل کلاس دعوت کرد، کلاس درسی که ۶ دانش آموز داشت، پنج پسر و یک دختر، همگی ماسک زده و با فاصله نشسته بودند که رعایت پروتکل های بهداشتی آنهم در این مکان دور افتاده نکته مهم و با ارزشی بود.

معلم روستا افزود: کار تدریس به یک دانش آموز دیرآموز و پیش دبستانی هم به عهده من است، با توجه به اینکه سال گذشته مدارس به دلیل کرونا تعطیل بود و تدریس در فضای مجازی انجام می شد، کار آموزش به سختی برای بچه ها پیش می رود.

معلم روستای ده مرتضی تاکید می کند: خوشبختانه خیرین لوازم التحریر مورد احتیاج و کتاب دانش آموزان را تهیه کرده اند، اما نیاز فعلی بچه ها پوشاک، لباس گرم و کفش است که امیدوارم خیرین در این رابطه هم کمک کنند.(کهنگی و لباس نامناسب بچه های روستا کاملا محسوس بود).

وی با اشاره به مشکلات حضورش در این روستا اظهار داشت: صعب العبور بودن مسیر روستا رفت آمد را برای من سخت کرده و مجبورم بیشتر اوقات در روستا بمانم اما در محل اسکانم آبگرم نیست که با توجه به زمستان های سخت منطقه، شرایط زندگی خیلی مشکل می شود.

با ثبت عکس دانش آموزان با معلم شان از آنها خداحافظی کردم، امیدوارم که خیرین نیازهای مدرسه، معلم فداکار و دانش آموزان مدرسه روستای ده مرتضی را زود برآورده سازند.

خشکسالی بلای جان ده مرتضی

در ادامه بازدید از روستای ده مرتضی، همراه ابراهیم ابراهیمی از اهالی روستا شدم، وی که ۶۵ سال سن دارد، استخر روستا را نشانم می دهد و می گوید: سه سال قبل کودک یکی از اهالی برای بازی به سمت این استخر آب می رود و به دلیل اینکه حصار مطمئنی ندارد، به داخل استخر سقوط می کند و غرق می شود، حالا از طرف سپاه حصار کشی اطراف استخر آب در حال انجام است.

وی با اشاره به دکل مخابراتی روستا اظهار داشت: تلفن های ثابت روستا حدود ۲ سال است قطع هستند، اما قبض تلفن برای ما صادر می شود و اخیرا اخطار قطع داده اند، چند مرتبه هم مشکل را به مسئولان گزارش دادیم، اما کاری نشده است.

ابراهیمی افزود: اگر برق روستا قطع شود، دکل مخابراتی هم قطع می شود، در زمستان که برف و باران زیاد است با قطع برق عملا ارتباط ما با مناطق دیگر قطع است، وی همچنین از تعرفه بالای برق اهالی که لوازم برقی چندانی هم ندارند گلایه کرد.

این ساکن روستای ده مرتضی بیان کرد: مشکل اصلی روستا در حال حاضر با توجه به خشکسالی و کمبود علوفه، تهیه خوراک برای دام ها است و اهالی روستا از مسئولان درخواست تخصیص سهمیه آرد بیشتر هم دارند.

وی با ابراز گلایه از بخشدار منطقه تصریح کرد: مسئولان به فکر ما نیستند، حداقل به روستا بیایند و وضع زندگی و خانه و منزل ما را از نزدیک ببینند، فقط سپاه در این منطقه فعالیت می کند و اخیرا جاده را برای رفت آمد ترمیم کرده است، اما پل بر روی رودخانه به دلیل بارندگی تخریب شده که هنوز کاری برای ساخت آن نشده است.

ابراهیمی ادامه می دهد: برای رونق و جبران ضرر و زیان دوباره کشاورزی و دامداری نیاز به کمک و حمایت داریم، کشاورزی روستا نیز از خشکسالی خسارت دیده و حداقل کمکی به مردم روستا بشود.

وی بیان کرد: آب روستا به کمک اهالی و آب و فاضلاب وصل شده است و پزشک خانواده هم ماهی یکبار برای رسیدگی به وضع مردم به روستا می آید و زیر پوشش بیمه روستاییان و عشایر هستیم.

بغض مادر احمد

در ادامه به منزل اسماعیل ابراهیمی رفتیم، خانه ای کوچک، قدیمی با ساده ترین وسایل زندگی، مادر خانواده در حال تهیه خمیر برای پخت نان بود، به درون خانه که رفتم، وجود فرزندی معلول باز هم جلب توجه می کرد.

پدر خانواده که خود نیز یک چشمش نابینا بود در رابطه با وضعیت فرزند معلولش گفت: احمد ۱۷ سال سن دارد و به طور مادرزادی ناتوان از حرکت و حرف زدن است، کنار احمد نشستم دستش را در دستم گرفتم نبضش تند میزد.

مادر خانواده با بغض گفت: بچه ام نمی تواند غذا بخورد و باید شیر یا مواد غذایی رقیق مثل سوپ به او بدهیم، زیر نظر بهزیستی است و تا سال قبل ماهی ۱۰۰ هزار تومان و امسال ۱۵۰ هزار تومان هزینه از طرف بهزیستی پرداخت می شود که پول شیرش هم نمی شود.

وی افزود: اگر پسرم بیمار شود به دلیل شرایطش باید به سختی او را به دکتر برسانیم، حداقل تقاضای یک ویلچر برای جابجایی اش داریم.

اسماعیل ابراهیمی می گوید: لوازم منزل ما کهنه هست و خانه ای هم که در آن زندگی می کنیم، احتیاج به تعمیر دارد که امیدواریم مسئولان کمک کنند صاحب خانه ای نوساز بشویم.

طعم شیرین عسل

پس از ترک خانه، کندوهای زنبور روستا توجهم را به خود جلب کرد، صاحب کندوها خودش را قاسم ابراهیمی معرفی کرد و گفت: حدود ۲۵ سال است که به کار زنبورداری مشغولم و حدود ۳۰ کندو دارم و سعی کرده ام در مدت فعالیت عسل طبیعی و بدون موادی مثل شکر به دست مصرف کننده برسانم.

وی با بیان اینکه برای فعالیت زنبورداری دولت به من کمک خاصی نکرده است اظهار داشت: اگر سرمایه گذاری و حمایت لازم از ما صورت بگیرد، این روستا و منطقه بهترین مکان برای پرورش زنبور عسل و تولید عسل طبیعی است و می توانیم کسب و کار خود را توسعه بدهیم.

مصاحبه ما را حمله زنبورهای عسل ناتمام گذارند، اما فازغ از سختی های این کار زنبورداری منطقه با توجه به اقلیم مناسب نیاز به توجه و حمایت دارد.

در حالی روستای ده مرتضی را ترک می کنم که این ناحیه حاصلخیز می تواند محلی برای پرورش گل، انواع میوه، دامداری و جاذبه ای سنتی و زیبا باشد.

نهضت خدمت رسانی به روستا و عشایر فعال است 

مسئول سازمان بسبح مهندسین عمران و معماری سپاه ثارالله کرمان با اشاره به توجه به نقاط محروم در استان گفت: با توجه به فعالیت قرارگاه محرومیت زدایی سپاه و بسیج ماموریت طرح عمران روستاهای این استان به این سازمان واگذار شده است.

سرهنگ علی یحیایی افزود: در مدت فعالیت یک ساله بالغ بر ۴۰ باب منزل محرومین در روستاها و نقاط صعب العبور توسط گروه های جهادی این سازمان بهسازی،  ساخت و تکمیل شده است.

وی با اشاره به اجرای طرح خدمت رسانی به مناسبت هفته بسبج اظهار داشت: در این طرح توسط اقشار مختلف بسبج خدمت به مناطق محروم انجام می شود و دام های عشایری و روستایی توسط جامعه بسبج کشاورزی واکسینه شدند.

مسئول سازمان بسبج مهندسین عمران و معماری سپاه ثارالله استان کرمان تصریح کرد: سازمان بسیج طلاب با کارهای فرهنگی و تبلیغی، بسیج پزشکان با ارائه خدمات پزشکی عمومی، تخصصی و دندانپزشکی و بسیح رسانه با مستند سازی اقدامات گروه های جهادی و بسبج عمران با بهسازی منازل مسکونی در این طرح شرکت کردند.

وی ادامه داد: همچنین تعداد ۱۵۰ بسته معیشتی نیز بین خانوارهای محروم توزیع شد.

سرهنگ یحیایی بیان کرد: در ۱۰ شهرستان استان کرمان نیز کانون های خدمت رسانی توسط سپاه و بسیج تشکیل شده که هر کدام در یک روستای محروم فعالیت جهادی دارند.

وی با اشاره به لزوم مشارکت نهادها و خیرین در امر خدمت رسانی به محرومین افزود: آسفالت معابر روستای چهار طاق از توابع شهرستان بردسیر توسط بنیاد مسکن استان با اعتباری به میزان ۶۰ میلیارد ریال انجام شده است.

وی گفت: بحث عمران و آبادی روستاها همچنان توسط گروه های جهادی ادامه دارد و سعی کردیم مشارکت و همراهی مردم‌ محلی را هم داشته باشیم.

هر چند محرومیت و مشکل در مناطق روستایی خودنمایی می کند و طی این سالها کم توجهی به این نقاط شده است، اما نباید از ظرفیت های غنی و خدادادی روستاهایی همچون ده مرتضی گذشت.

با استفاده از توانمندی روستاییان توسط دولت، بخش خصوصی، نهادها و خیرین، این مناطق در حوزه های کشاورزی و دامداری، گردشگری و تولید محصولات محلی و بومی حرف های زیادی برای گفتن دارد و فعالیت های جهادی سپاه و بسیج  آغازی برای رونق و آبادانی این مناطق محسوب می شود.

به گزارش فت فتو، در جاده پر پیچ و خم دهستان گلزار از توابع برسیر هر چه جلوتر می رفتیم زیبایی های طبیعت بیشتر خود را نشان می داد، در میانه راه وارد تونلی شدیم که به جرات می توان گفت، بعد از خروج از آن از دنیای مدرن و زندگی پر هیاهوی شهر رها شدیم و به روستاهایی با چشم اندازی بکر و زیبا رسیدیم، انگار ۵۰ سال به عقب برگشتیم زمانی که زندگی زیبا تر و آسوده تر بود.

مقصد ما روستای ده مرتضی از توابع بخش گلزار شهرستان بردسیر در ۱۰۰ کیلومتری  غرب شهر کرمان بود، به همت سازمان بسیج رسانه برای بازدید از اقدامات گروه های جهادی فعال در منطقه عازم شده بودیم، بازدیدی که مشاهداتش غیرمنتظره بود.

برای رسیدن به روستای ده مرتضی، جاده را چند مرتبه اشتباهی رفتیم، عاقبت پس از چند مرتبه سئوال کردن آدرس از افراد محلی و تماس تلفنی با افراد راه بلد، جاده ای خاکی با پستی و بلندی زیاد ما را به روستایی که کنار کوه لاله زار بود رساند.

ده مرتضی گنجی پنهان

ده مرتضی از آن روستاهایی است که بافت سنتی و بومی خود را تا حدود زیادی حفظ کرده، خانه های سنگی روستایی کوچک با سقف های گلی و چوبی، درختان بلند چنار و سپیدار در کنار درختان گردو و انواع میوه و بوته های گل محمدی؛ دیدن این همه صحنه های بکر در کنار زندگی که با دانه برچیدن مرغ و خروس و چریدن گوسفندان در جریان بود چنان به وجدمان آورد که خستگی راه فراموشمان شد.

مردم روستا، مرد و زن به استقبالمان آمدند، خونگرم و لبخند به لب، چهره هایی که نشان از زندگی سالم در کوهستان داشت، مسئولان گروه های جهادی سپاه استان کرمان که در روستا حاضر بودند پس از راهنمایی های لازم ما را برای راهی شدن به سوی مقصدی دیگر تنها گذاشتند.

منزل نو مبارک

مقصد اول در روستا منزلی نوساز بود که به همت جهادگران سپاه ثارالله کرمان تکمیل و ساخته شده بود، صاحبخانه که خودش را قنبر نقدی معرفی کرد، خوشحال از تحویل خانه جدید، دعوتمان کرد تا به داخل منزلش برویم.

نقدی با اشاره به خانه قدیمی اش که چند متر با خانه جدید فاصله داشت گفت: کار ساخت این خانه حدود ۱۰ سال قبل آغاز شد، اما اواسط کار دیگر پولی برای تکمیل آن نداشتم و از ادامه ساخت منصرف شدم، تا اینکه چند ماه قبل گروه های جهادی به کمک آمدند و خانه را تکمیل کرده و امروز تحویل من و خانواده ام دادند، یک تخته فرش و یک عدد یخچال هم اهدا کردند، من همهیشه دعایشان می کنم خدا خیرشان بدهد.

وقتی از وضعیت کسب و کارش پرسیدم، ادامه داد، دامداری و کشاورزی مختصری داریم، اما خشکسالی باعث شده تا امسال چیز زیادی عایدمان نشود، تعداد کمی هم گوسفند دارم که خرج شان زیاد است و به زحمت نگهداریشان می کنم.

همسرآقای نقدی در حین گفت و گو  درخواست کرد که فرزند معلولش را ببینم، به داخل منزل قدیمی پا گذاشتم که وسائل محقر و ساده ای داشت، محمدرضا پسر نوجوانی که از ناحیه پا مشکل دارد سلامم را جواب داد، کنارش نشستم دیدن پسر ۱۵ ساله ای که باید کوه ها زیر پایش می لرزید، حالا گوشه اتاقی تاریک خانه نشین شده بود ناراحتم کرد.

انتظار محمدرضا  برای ویلچر

 پدر محمدرضا اظهار داشت: پسرم را بارها برای معالجه به شهر کرمان بردیم اما چون بیماری اش مادر زادی است کار خاصی برایش نتوانستند انجام بدهند و با راه روستایی خرابی هم که داریم برای من سخت هست که مداوم بچه ام را به شهر ببرم.

از میان صحبت های والدین فهمیدم که محمدرضا نیاز به ویلچر و اقدامات درمانی تکمیلی مانند فیزیوتراپی و کاردرمانی دارد که با توجه به وضعیت ضعیف مالی خانواده، خیرین و بهزیستی باید از آنها حمایت کنند.

نقدی افزود: جوانان روستا همه به شهر رفتند و فقط مسن ترها، بچه ها و زن ها مانده اند، امسال مجبور شدیم برای پخت نان گندم و آرد بخریم که با قیمت های بالا مقروض شده ایم و دولت هم تنها از اول امسال یک کیسه به ما کمک کرده است.

وی با اشاره به سرمای شدید منطقه کوهستانی تاکید می کند، برای گرم کردن منازل باید هر بشکه نفت را به قیمت ۴۰ هزار تومان از نقاط دورتر بخریم و به روستا حمل کنیم و اگر مسئولان بتوانند نفت را به روستا بیاورند خیلی بهتر است.

مدرسه ای پر از مهر

از خانواده نقدی که جدا شدم، مدرسه روستا نظرم را جلب کرد، نزدیک که می شوم صدای معلم را در حال درس دادن می شنوم، وجود مرکز علم و تحصیل برای بچه های روستا خوشحالم می کند و تصمیم می گیرم سرزده به داخل مدرسه و کلاس بروم.

الهام قربان نژاد معلم روستای ده مرتضی با روی باز ما را به داخل کلاس دعوت کرد، کلاس درسی که ۶ دانش آموز داشت، پنج پسر و یک دختر، همگی ماسک زده و با فاصله نشسته بودند که رعایت پروتکل های بهداشتی آنهم در این مکان دور افتاده نکته مهم و با ارزشی بود.

معلم روستا افزود: کار تدریس به یک دانش آموز دیرآموز و پیش دبستانی هم به عهده من است، با توجه به اینکه سال گذشته مدارس به دلیل کرونا تعطیل بود و تدریس در فضای مجازی انجام می شد، کار آموزش به سختی برای بچه ها پیش می رود.

معلم روستای ده مرتضی تاکید می کند: خوشبختانه خیرین لوازم التحریر مورد احتیاج و کتاب دانش آموزان را تهیه کرده اند، اما نیاز فعلی بچه ها پوشاک، لباس گرم و کفش است که امیدوارم خیرین در این رابطه هم کمک کنند.(کهنگی و لباس نامناسب بچه های روستا کاملا محسوس بود).

وی با اشاره به مشکلات حضورش در این روستا اظهار داشت: صعب العبور بودن مسیر روستا رفت آمد را برای من سخت کرده و مجبورم بیشتر اوقات در روستا بمانم اما در محل اسکانم آبگرم نیست که با توجه به زمستان های سخت منطقه، شرایط زندگی خیلی مشکل می شود.

با ثبت عکس دانش آموزان با معلم شان از آنها خداحافظی کردم، امیدوارم که خیرین نیازهای مدرسه، معلم فداکار و دانش آموزان مدرسه روستای ده مرتضی را زود برآورده سازند.

خشکسالی بلای جان ده مرتضی

در ادامه بازدید از روستای ده مرتضی، همراه ابراهیم ابراهیمی از اهالی روستا شدم، وی که ۶۵ سال سن دارد، استخر روستا را نشانم می دهد و می گوید: سه سال قبل کودک یکی از اهالی برای بازی به سمت این استخر آب می رود و به دلیل اینکه حصار مطمئنی ندارد، به داخل استخر سقوط می کند و غرق می شود، حالا از طرف سپاه حصار کشی اطراف استخر آب در حال انجام است.

وی با اشاره به دکل مخابراتی روستا اظهار داشت: تلفن های ثابت روستا حدود ۲ سال است قطع هستند، اما قبض تلفن برای ما صادر می شود و اخیرا اخطار قطع داده اند، چند مرتبه هم مشکل را به مسئولان گزارش دادیم، اما کاری نشده است.

ابراهیمی افزود: اگر برق روستا قطع شود، دکل مخابراتی هم قطع می شود، در زمستان که برف و باران زیاد است با قطع برق عملا ارتباط ما با مناطق دیگر قطع است، وی همچنین از تعرفه بالای برق اهالی که لوازم برقی چندانی هم ندارند گلایه کرد.

این ساکن روستای ده مرتضی بیان کرد: مشکل اصلی روستا در حال حاضر با توجه به خشکسالی و کمبود علوفه، تهیه خوراک برای دام ها است و اهالی روستا از مسئولان درخواست تخصیص سهمیه آرد بیشتر هم دارند.

وی با ابراز گلایه از بخشدار منطقه تصریح کرد: مسئولان به فکر ما نیستند، حداقل به روستا بیایند و وضع زندگی و خانه و منزل ما را از نزدیک ببینند، فقط سپاه در این منطقه فعالیت می کند و اخیرا جاده را برای رفت آمد ترمیم کرده است، اما پل بر روی رودخانه به دلیل بارندگی تخریب شده که هنوز کاری برای ساخت آن نشده است.

ابراهیمی ادامه می دهد: برای رونق و جبران ضرر و زیان دوباره کشاورزی و دامداری نیاز به کمک و حمایت داریم، کشاورزی روستا نیز از خشکسالی خسارت دیده و حداقل کمکی به مردم روستا بشود.

وی بیان کرد: آب روستا به کمک اهالی و آب و فاضلاب وصل شده است و پزشک خانواده هم ماهی یکبار برای رسیدگی به وضع مردم به روستا می آید و زیر پوشش بیمه روستاییان و عشایر هستیم.

بغض مادر احمد

در ادامه به منزل اسماعیل ابراهیمی رفتیم، خانه ای کوچک، قدیمی با ساده ترین وسایل زندگی، مادر خانواده در حال تهیه خمیر برای پخت نان بود، به درون خانه که رفتم، وجود فرزندی معلول باز هم جلب توجه می کرد.

پدر خانواده که خود نیز یک چشمش نابینا بود در رابطه با وضعیت فرزند معلولش گفت: احمد ۱۷ سال سن دارد و به طور مادرزادی ناتوان از حرکت و حرف زدن است، کنار احمد نشستم دستش را در دستم گرفتم نبضش تند میزد.

مادر خانواده با بغض گفت: بچه ام نمی تواند غذا بخورد و باید شیر یا مواد غذایی رقیق مثل سوپ به او بدهیم، زیر نظر بهزیستی است و تا سال قبل ماهی ۱۰۰ هزار تومان و امسال ۱۵۰ هزار تومان هزینه از طرف بهزیستی پرداخت می شود که پول شیرش هم نمی شود.

وی افزود: اگر پسرم بیمار شود به دلیل شرایطش باید به سختی او را به دکتر برسانیم، حداقل تقاضای یک ویلچر برای جابجایی اش داریم.

اسماعیل ابراهیمی می گوید: لوازم منزل ما کهنه هست و خانه ای هم که در آن زندگی می کنیم، احتیاج به تعمیر دارد که امیدواریم مسئولان کمک کنند صاحب خانه ای نوساز بشویم.

طعم شیرین عسل

پس از ترک خانه، کندوهای زنبور روستا توجهم را به خود جلب کرد، صاحب کندوها خودش را قاسم ابراهیمی معرفی کرد و گفت: حدود ۲۵ سال است که به کار زنبورداری مشغولم و حدود ۳۰ کندو دارم و سعی کرده ام در مدت فعالیت عسل طبیعی و بدون موادی مثل شکر به دست مصرف کننده برسانم.

وی با بیان اینکه برای فعالیت زنبورداری دولت به من کمک خاصی نکرده است اظهار داشت: اگر سرمایه گذاری و حمایت لازم از ما صورت بگیرد، این روستا و منطقه بهترین مکان برای پرورش زنبور عسل و تولید عسل طبیعی است و می توانیم کسب و کار خود را توسعه بدهیم.

مصاحبه ما را حمله زنبورهای عسل ناتمام گذارند، اما فازغ از سختی های این کار زنبورداری منطقه با توجه به اقلیم مناسب نیاز به توجه و حمایت دارد.

در حالی روستای ده مرتضی را ترک می کنم که این ناحیه حاصلخیز می تواند محلی برای پرورش گل، انواع میوه، دامداری و جاذبه ای سنتی و زیبا باشد.

نهضت خدمت رسانی به روستا و عشایر فعال است 

مسئول سازمان بسبح مهندسین عمران و معماری سپاه ثارالله کرمان با اشاره به توجه به نقاط محروم در استان گفت: با توجه به فعالیت قرارگاه محرومیت زدایی سپاه و بسیج ماموریت طرح عمران روستاهای این استان به این سازمان واگذار شده است.

سرهنگ علی یحیایی افزود: در مدت فعالیت یک ساله بالغ بر ۴۰ باب منزل محرومین در روستاها و نقاط صعب العبور توسط گروه های جهادی این سازمان بهسازی،  ساخت و تکمیل شده است.

وی با اشاره به اجرای طرح خدمت رسانی به مناسبت هفته بسبج اظهار داشت: در این طرح توسط اقشار مختلف بسبج خدمت به مناطق محروم انجام می شود و دام های عشایری و روستایی توسط جامعه بسبج کشاورزی واکسینه شدند.

مسئول سازمان بسبج مهندسین عمران و معماری سپاه ثارالله استان کرمان تصریح کرد: سازمان بسیج طلاب با کارهای فرهنگی و تبلیغی، بسیج پزشکان با ارائه خدمات پزشکی عمومی، تخصصی و دندانپزشکی و بسیح رسانه با مستند سازی اقدامات گروه های جهادی و بسبج عمران با بهسازی منازل مسکونی در این طرح شرکت کردند.

وی ادامه داد: همچنین تعداد ۱۵۰ بسته معیشتی نیز بین خانوارهای محروم توزیع شد.

سرهنگ یحیایی بیان کرد: در ۱۰ شهرستان استان کرمان نیز کانون های خدمت رسانی توسط سپاه و بسیج تشکیل شده که هر کدام در یک روستای محروم فعالیت جهادی دارند.

وی با اشاره به لزوم مشارکت نهادها و خیرین در امر خدمت رسانی به محرومین افزود: آسفالت معابر روستای چهار طاق از توابع شهرستان بردسیر توسط بنیاد مسکن استان با اعتباری به میزان ۶۰ میلیارد ریال انجام شده است.

وی گفت: بحث عمران و آبادی روستاها همچنان توسط گروه های جهادی ادامه دارد و سعی کردیم مشارکت و همراهی مردم‌ محلی را هم داشته باشیم.

هر چند محرومیت و مشکل در مناطق روستایی خودنمایی می کند و طی این سالها کم توجهی به این نقاط شده است، اما نباید از ظرفیت های غنی و خدادادی روستاهایی همچون ده مرتضی گذشت.

با استفاده از توانمندی روستاییان توسط دولت، بخش خصوصی، نهادها و خیرین، این مناطق در حوزه های کشاورزی و دامداری، گردشگری و تولید محصولات محلی و بومی حرف های زیادی برای گفتن دارد و فعالیت های جهادی سپاه و بسیج  آغازی برای رونق و آبادانی این مناطق محسوب می شود.